Disclaimer: deze recensie bevat alleen maar positieve woorden over het boek Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Dit is niet bewust gedaan, ik ben ook niet omgekocht door Jandy Nelson en/of uitgeverij Blossom Books. Ik bied jou en je portemonnee alvast mijn welgemeende excuses aan voor het positief beïnvloeden van een aankoop waar je nooit en te nimmer spijt van krijgt. Dat beloof ik je.

Noah en Jude

Ik geef je de zon gaat over broer en zus/tweeling Noah en Jude. En al zijn ze even oud, in dit boek leven ze in verschillende jaartallen. Noah begint, hij is dertien jaar en zijn grote liefde is kunst. Hij is ervan overtuigd dat hij naar de kunstacademie gaat. Drie jaar later is Jude aan de beurt. Ze is zestien, zit op de kunstacademie en moet niets hebben van jongens. Een wereld van verschil met haar jongere zelf, waar ze graag uitdagend gekleed, inclusief rode lippenstift, achter de jongens aan gaat. Om en om vertellen Noah en Jude wat zij in het leven meemaken. Er is echter een groot gat in het verhaal: je mist namelijk drie jaar en in drie jaar kan veel veranderen.

Steeds als je heel erg van Noah gaat houden word je uit zijn leven gerukt om Jude drie jaar later een kans te geven. Om dan uiteindelijk van haar te gaan houden en dan Noah weer, en dan Jude en ga zo maar door. Mooi en oneerlijk tegelijk. Achteraf loopt alles anders dan je verwacht. Er zit altijd twee kanten aan een verhaal en in dit boek zit dat duidelijk verweven. Zo duidelijk dat je gaat twijfelen aan je eigen beoordelingsvermogen.

Toverfee met woorden

Ik geef je de zon is in feite twee boeken in één, de hoofdstukken duren soms (te) lang waardoor je de andere helft van tweeling uit het oog en hart verliest. Ook heeft Ik geef je de zon veel bladzijdes, 450 welteverstaan, maar of  het makkelijk leest? Nee. En misschien moet dat ook juist niet, misschien is het de bedoeling dat dit boek langer in je tas zit of op je nachtkastje ligt dan je gewend bent. Het is ook niet erg hoor. Jandy Nelson is namelijk een toverfee met haar woorden. Zo mooi dat je regelmatig moet stoppen om ze na te lezen. De woorden los van elkaar zijn zo sierlijk geschreven, zo mooi dat ze gezamenlijk een bom van perfectie vormen. Tijdens het lezen en na het dichtslaan van het boek blijven de vlinders in je buik je achtervolgen.

Ergens op bladzijde 237 moet ik lachen. Dat gebeurt misschien vaker bij een boek maar niet met 1. geluid, 2. in de bus en 3. tijdens het spitsuur. Awkward. Maar het is het wel waard. Ik heb het niet snel bij een boek, maar als er een boek is dat ik zelf had willen schrijven dan is het Ik geef je de zon wel. Ja, Ik geef je de zon hoort zeker bij het rijtje ‘moet je lezen en wel nu’. Afgesproken?