In Good Material volg je het dagelijkse leven van de (niet zo grappige) comedian Andy nadat hij is verlaten door de liefde van zijn leven, Jen. Je duikt in het hoofd van een volwassen man die probeert te begrijpen waar het misging. Heeft hij misschien de natte was te lang in de wasmachine laten zitten? Of ligt het eraan dat hij kaal wordt?
De eerste 200 pagina's vond ik verschrikkelijk - nu begrijp ik dat dit vooral kwam door mijn afkeer van het personage Andy, wat ook precies de bedoeling was. Niemand wordt er leuker op als je verlaten wordt door iemand van wie je veel houdt, helemaal zonder uitleg.
Er waren momenten dat ik het boek wilde wegleggen, gewoon om van Andy’s geklaag over de breuk met Jen af te zijn. Maar inmiddels was ik fan geworden van Dolly Alderton's fijne schrijfstijl, dus dat was geen optie.
andy's pov
"We proosten op alles wat niet bijzonder is omdat we elkaar al zo lang kennen dat de eenvoudige wetten van de tijd juist zo bijzonder zijn."
De pagina’s daarna waren geweldig. De redding voor mij was Jen's verhaal en waarom ze deed wat ze deed. Dolly weet de vrouwelijke ervaring met zoveel nuance te beschrijven dat je na elke zin denkt: ‘Ja, precies dit!’.
Dit is een liefdesverhaal met twee eindes, maar vooral een liefdesverklaring voor alle vrouwen die meer (willen) zijn dan hun relatie.