Ik vermaak me prima met dit boek lees ik in mijn notities: het is goed geschreven, meeslepend en typisch Emily Henry. Maar toch… het doet me iets te veel denken aan De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo, geschreven door Taylor Jenkins Reid. 

Maar waar Taylor Jenkins Reid me vanaf pagina één bij de hand nam, bleef Emily Henry net iets langer op afstand. De personages waren er, maar ik vóélde ze niet. Alles leek net iets te bedacht.

Begrijp me niet verkeerd: Emily Henry is een van mijn favoriete auteurs. Maar als dit je eerste kennismaking is met haar werk? Dan vraag ik me af of je wel zou snappen waarom zó veel haar boeken zo graag lezen. 

En dan, op zo’n 80% van het verhaal, gebeurt het. Of eigenlijk: eindelijk gebeurt het. Het moment waarop je beloond wordt met alles wat Emily Henry zo goed kan. De plottwist waarvan je hoopte dat ’ie zou komen, personages die ineens tot leven komen en zinnen die je het liefst wil onderstrepen. Vanaf dat moment raasde ik door het boek heen. Dít is waarom ik haar boeken lees. Dít is wat ik hoopte te vinden. En ik snap nu weer waarom ik haar zo graag lees — zelfs als het wat langer duurt voor het verhaal op gang komt.

Dít is waarom ik emily henry graag lees